ME

สวัสดีครับทุกท่านที่ชมพื้นที่นี้ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณเจ้าของพท.นี้ที่เปิดให้บริการ พท.ฟรีสำหรับให้ผมได้ทดลองทำเว็บไซต์ของตนเองอย่างง่ายๆ คือhttp://www.siam2web.com และขอกลับมาเรื่องของผมเลยนะครับ ชื่อเก่าผมชื่อ สุริยัน จันทร์ทอง (ต๋อง) แต่แล้วด้วยความไม่ลงตัวบวกกับแรงเชียร์ของกลุ่มคนเชื่อเรื่องดวง ผมเลยได้แรงใจ ทดลองเปลี่ยนชื่อตนเองด้วยตนเองเอาเป็นว่า รวมตัวกันหลายคนกว่าจะบวกกันแล้วได้ดีตามตำรา แต่นี่ก็เป็นความเชื่อของผมเอง ตัวเราชื่อเรา เราเปลี่ยนเองคงไม่เป็นไรหรอกนะครับ ก็เรื่องเหล่านี้เป็นที่มาของชื่ออันยาว...........ว ของผม ปัจจุบันผมเปลี่ยนเป็น ศุทธิ์ธนัชฉันท์ นามสกุลเดิมครับ จันทร์ทอง (ต๋อง) อาชีพการงานของผมนั้นยาวเหมือนชื่อทดลองทำมาหลายอย่างหลายที่เชียวครับ จบการศึกษาด้านออกแบบมาจาก วิทยาลัยครูเพชรบุรี จ.เพชรบุรี ก็เข้ากรุงเทพฯ มาทำงานที่ช่อง7สี ทีวีเพื่อคุณ ตำแหน่งกราฟิคออกอากาศ อยู่ได้ประมาณ3 ปีกว่านิดส์ ผมขอลาออกย้ายก้นตัวเองไปนั่งหน้าเจื่อนอยู่ทีฝ่ายข่าวโทรทัศน์ช่อง9 ในตำแหน่งช่างศิลป4 ผมก็อยู่เรื่อยมาจนขึ้นเป็นระดับ 6 ใช้เวลาประมาณ 8ปีกว่า ในระยะเวลาเดียวกันนั้นเอง ได้มีรุ่นพืที่ไปเป็นอ.พิเศษ มาชวนผมไปสอนหนังสือ ผมมันคนชอบลองของอยู่แล้วครับจะปฏิเสธคงเป็นไปไม่ได้ ก็รับเรื่องเรื่อยมาในระหว่างช่วงเวลานั้นผมมีโอกาสไปศึกษาต่อที่ประเทศเยอรมัน เกี่ยวกับเรื่องของ

 งานกราฟิคเพื่อโทรทัศน์ อยู่ระยะหนึ่ง เมื่อกลับมาถึงได้วิเคราะห์ตนเองแล้วว่าหน้าเหมือนกบ ที่อยู่ในกะลา มันจึงเห็นสมควรแก่เวลาที่จะศึกษาต่อ ปริญญาโท ผมเองก็ไปสอบต่อสาขาทัศนศิลปที่ ศิลปกรรม มศว แขนง ศิลปะสมัยใหม่ ก็ได้เป็น มหาบัณฑิตสมใจครับแต่ระหว่างเรียนนั้นไม่ขอเล่าว่าชีวิตจริงและชีวิตเรียนมันขนาดไหน เดี๋ยวท่านจะเศร้าไปเปล่าๆ เอาเป็นว่าผมภูมิใจกับปริญญาโทผมมากแล้วกัน มากถึงมากที่สุด ไม่ว่าใครจะได้อะไรยังไงกับใบปริญญานั้น แต่ผมรู้ตัวว่าผมได้อะไรมามากกกกกกกกกกกที่สุดในช่วงเวลานั้นตั้งแต่นั้นมาผมก็แปรเปลี่ยนตนเองไปสอนหนังสือเกี่ยวกับงานโทรทัศน์ ที่ม.สวนสุนันทา อยู่ได้ประมาณ 2ปีกว่า ก็ย้ายมาสอนที่ มศว. และเรื่องราวต่อไปก็ยาวมาจนบัดนี้ ทุกวันนี้ถามว่าผมมีความสุขไหม ผมขอตอบได้เลยครับว่ามันล้น เพราะผมเป็นคนชอบทำ ชอบเสื่ยง ชอบลงทุน ชอบสู้ ชอบลำบาก อันนี้ไม่แน่ใจ....นอกจากผมจะสอนหนังสือแบบแปลกๆของผมแล้ว ผมยังเรียน ปริญญาเอก ยังมีบริษัทเป็นของตนเอง มีอะไรต่อมิอะไร ที่ไม่รุ้ว่าจะยั่งยืนเหมือนกับชีวิต อีกมากมาย ...เอาเป็นว่าที่เล่ามาเนี่ยมันเป็นเรื่องราวที่แสนจะสวยหรู่แต่ของบอกว่าเรื่องจริงมันไม่ใช่แบบนี้หรอกครับ นี่มันในหนังไทยสมัยโบราณ ทุกอย่างลงตัวลงล็อคไปหมด ...555 ผมเล่าแต่หัวเรื่องอ่ะครับ ส่วนกระพรี้ ผมข้ามไปอ่ะ ต้องขออภัยอีกครับ แต่ผมอยากจะสรุปว่า ผมกำลังจะชวนทุกคนที่ยังมีโอกาสนั่งหายใจอ่านข้อความที่ผมพิมพ์ทิ้งไว้เนี่ย ว่า ...คนเราควรจะมีโอกาสทำอะไรก็ตามที่ตนเองคิดว่ามันถูกต้องและมีความสุข น้อยคนนักในโลกใบนี้นะครับที่ได้เกิมาแล้วมีโอกาสทำตามฝันตนเอง ผมเองนี่ถือว่ายังโชคดี ที่มีโอกาสได้ทำตามความคิดความฝันของตน เจ็บปวดตามการกระทำของตน มิใช่คนอื่นกระทำ ในปริมาณร้อยละ70ของชีวิต ส่วนที่เหลือ มันถูกมอบให้แก่หน้าที่ของความเป็นมนุษย์คือ การปฏิบัติดีต่อบุพการี คือการไม่ขัดใจท่านมากไปกว่านี้ การเป็นสามี การเป็นเพื่อนร่วมซอย ร่วมงาน ร่วมสังคม ร่วมโลก มันก็ลดหลั่นกันไปอ่ะนะครับ เอาเป็นว่าพวกท่านลองดูแล้วกัน...จะรู้ดีว่ามัน มีความสุขที่ได้ทำแบบนี้ขนาดไหน

NOW

ในช่วงเวลานี้ผมกำลังทำงานอยู่ และจะทำงานตามหน้าที่ของชีวิตที่ได้มา ผมทำงานตลอดเวลาผมทำงานวันละ17 - 24 ชม. และผมจะทำอย่างนี้ตลอดไป ผมตื่นมาแล้วรีบทำงานต่อ ทำต่อ ทำต่อ ผมกลัวว่าผมจะไม่มีโอกาสทำงานอีก ไม่ว่าผลของการทำงานจะออกมาเช่นไร ผมไม่สนใจเพราะผมรู้ตัวดีว่าผมได้ให้ใจกับงานขนาดไหน ผมจึงไม่หวั่นแม้วันโดนว่าโดนด่าประนาม ผมจะนำศรีษะค้อมลงแล้วรับไว้พิจารณาเปลี่ยนแปลงงานของผม....ผมรักงานผม ผมหาจุดยืนในชีวิตได้แล้วครับ..คือทำงาน งานอะไรก็ได้ที่ผ่านหน้ามา ..คุณหล่ะมีจุดยืนในชีวิตหรือยัง ถ้ายังรีบหานะ..เวลาของชีวิตหดลงทุกวันนะจะบอกให้